Cock-a-doodle-doo...

நான் ஸ்கூல் படிக்கும் காலத்தில், நிற்க ஸ்கூல் போகும் காலத்தில் (இதுதான் சரி - யாரு படிச்சா), நிறைய அட்டூழியம் பண்ணிருக்கேன், அதுக்காக நிறைய அடியும் வாங்கிருக்கேன்.

Parallel edit மாதிரி அடுத்த பத்தியை படிக்கவும்.

வீட்டு அருகில் (100மீ தள்ளி இருக்கும்) ஒருவர் தன் வீட்டின் மாடியில் கோழிப் பண்ணை வைத்து பராமரித்து வந்தார். சுமார் 100-150 கோழி இருக்கலாம்.

சரி இப்போ கதைக்கு வருவோம்....

இன்னும் நல்லா நினைவிருக்கு, 6ம் வகுப்பு  படித்துக் கொண்டிருந்தேன். அப்போது நான் நிறைய மிமிக்ரி பண்ணுவேன்.  நாய், கழுதை, யானை, பக்ஷி, குதிரை, பூனை, பல்லி, மோட்டார் பைக் இப்படி இன்னும் பல...

புதிசா ஏதாவது செய்யலாம்னு சேவலைப் போல மிமிக் பண்ணி சாதகம் செய்துக் கொண்டிருந்தேன், அப்பா அப்படிப் பண்ணினாலே கடுப்பாவார், கடுப்பேத்தவே இன்னும் நிறைய பண்ணுவேன்.  சில நாட்களிலேயே நிஜ சேவலைப் போலவே மிமிக் செய்தேன்.

இரவு மணி 8 இருக்கும், அப்பா அலுவலகத்திலிருந்து வந்தார், அவருக்கு என்ன கோவமோ தெரியவில்லை என்னிடம் காட்டிவிட்டார்.  அந்தக் கவலையில் நான் மொட்டை மாடிக்கு போய் உட்கார்ந்து விட்டேன்.

அங்க போயாச்சு, இப்போ பொழுது போகணுமே. என் சாத'கத்த' ஆரம்பிச்சேன்.  அவ்ளோதான், அருகில் இருக்கும் கோழிப்பண்ணையில் ஒரே கலாட்டா.  கோழிகள் கொக்கொக்கொ என்று கோக்கரிக்க ஆரம்பித்து, அது அடங்க கிட்டத்டட்ட 1மணி நேரம் ஆச்சு. 

கோழிப் பண்ணை முதலாளிக்கு "நல்லாத்தானே போயிக்கிட்டு இருந்தது திடீர்னு ஏன் கோழி கத்த ஆரம்பித்தது" என்று ஒரே சந்தேகம். நல்ல வேளை காரணகர்த்தா நான் என்று தெரியாது, தெரிந்திருந்தால் சண்டைக்கு வந்திருக்கலாம்.

இதை சமீபத்தில் அப்பா தன் பேத்திகளிடம் வேடைக்கையாக இதைப் பகிர, என் சின்னவள் cock-a-doodle-do செய்யச் சொல்லி ஒரே தொல்லை...

இப்போ என்ன முயற்ச்சித்தாலும் வர மாட்டேங்கி...

Can you come to Hotel next Thursday night...?

பெரும்பாலும் இந்தியாவில்  Restaurantக்கு Hotel என்றே கூறுவது வழக்கம், ஆனால் மற்ற நாடுகளில் (ஜப்பானிலும்) Hotel என்றால் தங்கும் விடுதி, Restaurant என்றால் உணவகம்.  இந்த முரண்பாடான உபயோகத்தால் விளைந்த வேடிக்கையான குழப்பத்தை நான் இங்கு பகிர விரும்புகிறேன்.

ஒரு சமயம் என் இந்திய நண்பர் இங்கு (டோக்கியோ) வேலை நிமித்தம் வந்திருந்தார்.  எங்கள் அணியில் வழக்கமாக 3 மாதத்துக்கு ஒரு முறை எல்லோரும் இரவு உணவு விருந்துக்கு செல்லும் வழக்கம் இருந்தது.  ஒவ்வொரு முறையும் யாரவது இருவர் அதற்குண்டான ஆயத்தங்களை பொறுப்பேற்பது வழக்கம்.

அந்த முறை நானும் என் நண்பரும் இதை பொறுப்பேற்றோம்.  நான் என் நண்பரிடம் அணியில் ஒவ்வொருவரையும் அவர்களின் விருப்பத்தை கேட்டு வருபவர்களின் பெயர்களை பட்டியல் போடச்சொன்னேன்.  அவரும் சந்தோஷமாக உடனேயே பணியில் இறங்கினார்.

2 நாள் கழித்து நண்பரின் முகம் சிறிது சோர்வாக இருந்தது.  என்ன என்று வினவினேன்.  அதற்கு அவர் எங்களின் சக ஊழியர் ஒருவர் திடீரென சரியாக பேசுவதில்லை என்றும், முகம் பார்த்து சிரிப்பது கூட இல்லை என்றும் வருத்தமாக கூறினார்.  "சரி நான் என்ன என்று கேட்டுச் சொல்கிறேன்" என்றேன்...

அன்று மதிய இடைவேளையில் சந்தித்து கேட்டுவிடலாம் என்ற எண்ணத்துடன் சக ஊழியரிடம் முன் கூட்டியே அனுமதியும் பெற்றேன்.  மதிய இடைவேளை வந்தது, அருகில் இருக்கும் உணவகத்துக்கு (Restaurant) சென்றோம்.  நாங்கள் விருப்பப்பட்ட உணவை வேண்டிவிட்டு, ஜப்பானிய மொழியில் பேசத் தொடங்கினோம்.  என்ன ஆச்சர்யம், நான் பேச்சை ஆரம்பிக்கும் முன் சக ஊழியரே ஆரம்பித்தார்.

சக ஊழியர்: "உங்க நண்பர் எப்படிப் பட்டவர்?" என்றார்.

நான் (ஏன் இப்படிக் கேட்க்கிறார் என்று சற்றே குழப்பமாக): "ஏன்? எனக்கு தெரிந்தவரை ரொம்ப நல்லவர்தான். என்ன ஆச்சு?" என்று கேட்டேன்.

சக ஊழியர்: "என்னை அடுத்த வாரம் ஹோட்டலுக்கு வருகிறாயா என்று கேட்க்கிறர், நான் அப்படிப்பட்ட பெண் இல்லை" என்று சொல்லும் போதே அவர் கண்கள் கலங்கின.

என்ன நடந்திருக்கும் என்று ஒருவித யூகம் இருந்தாலும் கற்பனை வேண்டாம் என்று எண்ணி நான்: "ஓஹோ!  என்னன்னு கேட்டார், சொல்ல முடியுமா?" என்றேன்.

சக ஊழியர்: "Can you come to Hotel next Thursday night?" என்று சொன்னதும் அழவே ஆர்ம்பித்து விட்டார்.

எனக்கு இப்போது 100% புரிந்து விட்ட நிலையில் பட்டென சிரித்து விட்டேன்.  பிறது அவரின் அழுகையை நிறுத்த சமாதானம் சொல்லி, முதலில் நடந்த குழப்பத்துக்கு மன்னிப்பு கேட்டுவிட்டு, "அடுத்த வாரம் நம் அணியின் இரவு உணவு விருந்து இருப்பது தெரியும் அல்லவா, நண்பர் அதற்குதான் ஒவ்வொருவரிடமும் அவரவர் விருப்பத்தை கேட்டுக் கொண்டிருக்கிறார்.  இந்தியாவில் Restaurantக்கு பொதுவாகவே Hotel என்றுதான் கூறுவார்கள்.  அவரும் அந்த அர்த்தத்தில்தான் கேட்டார்" என்று புரிய வைத்தேன்.

அலுவலகம் திரும்பும் வழியில் சக ஊழியரின் முகத்தில் ஒரு நிம்மதி இருப்பதை காண முடிந்தது.  நாங்கள் அலுவலகம் திரும்பியதும், சக ஊழியர் நேரே நண்பரின் இருக்கைக்கு சென்று மன்னிப்பு கேட்டுக் கொண்டார்.

நான் நண்பருக்கு நடந்ததை விளக்கினேன்.  பிறது இந்த மாதிரி குழப்பம் உண்டாகும் விதத்தில் மாட்டிக் கொள்ளாமல் இருக்க நட்ப்புடன் எச்சரித்தேன்.

இதுபோல இன்னும் நிறைய இதில் இருக்கிறது.

பெருங்குடி எஃபெக்ட்...

இடம்: பெருங்குடி
நேரம்: காலை மணி 5:30சுமார்
பங்கு பெறுவோர்: ரவி, தெரு நாய்(கள்)

போன தடவ இந்தியா வந்தப்ப, சமத்தா காலைல எழுந்து வாக்கிங் போகலாம்னு நினைச்சேன். 

"ரவி அப்படியே இந்த காய்கறியெல்லாம் வாங்கிகிட்டு வந்திடுங்களேன்", என்றாள் என்னவள்.  

"வாக்கிங் போகும் போது நான் கைல எதுவும் எடுத்துப் போக மாட்டேன், இதெல்லாம் தூக்கிக்கிட்டு நடக்க முடியாது", மறுத்தேன் நான். 

இருந்தாலும் நிராகரிக்கிறோமே என்று மனசு குறு குறுத்திங்... "ஓகே உனக்கு வாங்கிக் கொடுத்துட்டு நான் வாக்கிங் போறேன்" என்று சொல்லிவிட்டு பை, பணம் எடுத்துக் கொண்டு நடையை கட்டினேன்.

"குட் மார்னிங் சாப்", வணங்கினான் செக்கியூரிடி.  "குட் மார்னிங் ஜி, ராத்திரி நல்லா தூங்குனீங்களா?" என்று சாதாரணமாகத்தான் விசாரித்தேன்... அவர் கொஞ்சம் அசடு வழியவே விவரம் புரிந்து அவரை தாண்டி மேலும் நகர்ந்தேன்...

கேட்டை விட்டு வெளியே போனேன்... இங்கொன்றும் அங்கொன்றுமாக மக்கள் நடந்து போயிக் கொண்டிருந்தார்கள்...

அவசரமாக அவசரமாக கடைக்கு சென்று என்னவள் சொன்ன கறிகாய்களை வாங்கித் திரும்பினேன் வீட்டுக்கு...

ஆஹா செத்தாண்டா சேகரு... ஏதோ ஒரு தெரு நாய் (நிஜ நாய்தான்) "டோய் இவன் என்ன நம்ம ஏரியாவவுக்கு புதிசா இருக்கான்"ன்னு சொல்லுறா மாதிரி கொர்ன்னு சொல்லிச்சு... நான் கண்டுக்கலே.  ரெண்டு அடி மேலே எடுத்து வெச்சேன் நடையைக் கட்ட.

ஆஹா தெரு நாய்ங்களுக்குத்தான் என்ன ஒற்றுமை... ஒரு நாயி குரல் கொடுத்துச்சு, 4~5 நாய்ங்க சேர்ந்துகிடுச்சு...  இதென்னடா வம்பாப் போச்சுன்னு தெரியாத்தனமா கொஞ்சம் வேகம் கூட்டினேன்.  அவ்வளோதான் என் பின்னாலே வந்து ஒரே லொள்ளு...

அதற்குள் இன்னும் 2~3 நாயி சேர்ந்திடுச்சு... எனக்கு என்ன செய்வது என்று தெரியவில்லை...15 வருஷத்துல இதெல்லாம் மறந்து போச்சு... நல்ல வேளை அந்த பக்கம் போகும் ஒருவர் தெருவோரம் இருந்த கல்லை எடுத்து ஒரு நாய் மேல் வீச எல்லா நாயும் ஓடியேப் போச்சு.

நன்றி நிமித்தமாக அவரைப் பார்த்து புன்முறுவலிட்டேன்... 

"என்ன சார் புதிசா" என்றார்... 

"ஆமாம்" என்றேன். 

"பழகிடும்..." என்றார்.

எதை பழகிடும்ன்னு சொன்னார் என்ற கேள்வியோடு வீட்டுக்குப் போயி சட்டையை கழட்டி விட்டேன்.

"ஏங்க வாக்கிங் போகலே?" என்று எங்கோ என் மனைவி கேட்ப்பது போல இருந்தது...

போவேன் வாக்கிங்க்கு???

கடைசியா பாயசம் சாப்பிட்டால் ராஜ வம்சத்தில் பிறக்கலாம்...

சென்ற முறை இந்தியா வந்திருந்த போது நண்பர் ஒருவரின் இல்லத்திற்க்கு விருந்துக்காக போக வேண்டியிருந்தது...

முதலில் குழந்தைகளுக்கு உணவு பரிமாறப் பட்டது... பிறகு பெரியவர்களுக்கு...

சாப்பிட்டு கொண்டிருக்கும் போது ஒரு 'கப்'பில் பாயசம் பரிமாறப்பட்டது... நானும் என் மனைவியும் அதை அருந்தாமல் சாப்பிடுவதில் கண்ணாக இருந்தோம்.

நண்பரின் தாயாருக்கு இருப்பு கொள்ளவில்லை என் மனைவியை கேட்டே விட்டார் "ஏன் இந்த பாயசம் பிடிக்காதா?  இன்னும் அருந்தவேயில்லை?" என்று.

"இல்லை aunty எல்லாம் சாப்பிட்டதும் கடைசியாக சாப்பிடுவேன்." என்றாள் என் மனைவி.

"ஓ!  அடுத்த ஜென்மத்தில் ராஜ குடும்பத்தில் பிறக்கவா...? நல்லாதுதானே!!!" என்றார் நண்பரின் தாயார்.

இப்போது என் turn போல அவர் என் பக்கம் திரும்பி "நீங்களும் அதே காரணம்தானா?" என்று கேட்டார்.

"அது என்னவோ அவள் (என் மனைவி) மட்டும் ராஜ குடும்பத்தில் பிறந்து நான் சாதாரண குடும்பத்தில் பிறந்தால் இந்த ஜென்மத்தில் இருக்கும் கடுப்பில் அடுத்த ஜென்மத்தில் பழி தீர்த்தால் கஷ்டம் அதான்" என்றேன்...ஹி...ஹி...

குறிப்பு: அந்த பாயசம் என்னுடைய பிரியமான பாயசத்தில் ஒண்று...

நல்லா கடிச்சு சாப்பிடணும்...

அப்போது எனக்கு 4வயது இருக்கும்...தினமும் இரவுச் சாப்பாடு எல்லோரும் ஒன்றாக உட்கார்ந்துதான் சாப்பிடுவோம்...ஒருவருக்கொருவர் பரிமாறிகொள்வது...

ஒருநாள்...
நானே சாப்பிடுகிறேன் என்றது ம் அம்மாவுக்கு சந்தோஷம்...தட்டில் சாப்பாடு போட்டு நன்றாக பிசைந்து என் கையில் கொடுத்தார் அம்மா...
முதல் வாய் சாபிட்டேன்...பாதி கீழே இரைத்தேன்...மீதி வாய்க்குள் போனது...
இரெண்டு...மூன்று...வாய் சாப்பிட்டதும் புறைக்கேறியது...அம்மா தணணீர் கொடுத்தாரகள்...

அப்போது...
நல்லா கடிச்சு சாப்பிடு...என்றார் அப்பா...

தந்தை சொல் மிக்க மந்திரமில்லை இல்லையா?

அதான் இன்னமும் தொடர்கிறேன்...ஆனால் அப்பா சொன்னது சாப்பாட்டுக்கு மட்டும் என்பது பிறகுதான் புரிந்தது...

அந்த ரூம் இருட்டா இல்லே...

அப்போது நாங்கள் வசித்த இடத்தில் மின்சார இணைப்பு கிடையாது.  தினமும் லாந்தர் விளக்குதான்.  அம்மா தினமும் லாந்தர் விளக்கின் கண்ணாடி சிம்னீ-யை நன்கு சுத்தம் செய்வார்கள்.  அப்போதுதான் வெளிச்சம் நல்லா தெரியும் என்று.

ஒருநாள்....
"டேய் ரவி, இந்தா இந்த லாந்தர் விளக்க அந்த இருட்டா இருக்குற ரூம்ல வை..." என்று என்னிடம் ஒரு லாந்தர் விளக்கை கொடுத்தார் அம்மா.


போன வேகத்தில் திரும்பி வந்துவிட்டேன்...கையில் லாந்தர் விளக்கு இன்னும் இருப்பதைக் கண்டு 
"என்ன ஆச்சு?  ஏன் விளக்கை அங்கே வைக்க வில்லை" என்று வினவினார் அம்மா...

"நான் போயி பார்த்தேன் மா, நீ சொன்னா மாதிரி அந்த ரூம் இருட்டா இல்லே" என்றேன் நான்.

நம்புங்க நான் சரியாத்தான் சொன்னே...

Not everything is possible...

This may sound pessimistic, however this is to explain not everything is possible anytime and every time.  There is a scope for saying "nothing is impossible".  There are several things that still its impossible unless we have a compromise on the scope.

• We can make artificial rain [cloud seeding by Silver Iodine or Dry Ice], however we cannot make clouds to gather.
• We can take the horse to river cannot make it drink the water.
• We can make money but cannot eat it.

A real life example that happened about 15years ago.  One of my friend always says "Nothing is impossible" மச்சி. I used to reply him correct மாமே...ஆனா there is a limit for everything.  

The discussion went for sometime and meanwhile we entered into a toilet and drained the tank.  I got a naughty idea and asked him to "do it now"...

"என்ன மச்சி?" he asked.

I said "Drain the tank again right now... can you?"

"No I just did", he said and then he agreed "I see your point now..."

Composition of life?

my daughter call me to ask

"What is life composed of?"

I got excited such that she is showing interest in learning the meaning of life now.  Then started explaining.

"Perhaps challenges?" said I

"No dad! not like that, think chemically" she rejected my answer.

Oh now that she is studying biology, I thought she is testing me with such questions and 

"what else Carbon, Oxygen, Hydrogen, Calcium and few more important minerals..." I continued...

"stop stop... dad not like that" she rejected again...

What would be answer she is expecting... I was like ஙே!!!

"I give up" I said.

"Dad LiFe is composed of Lithium(Li) and Iron(Fe)"...

"ஆஹா இன்னைக்கு நான்தான் மாட்டினேனா" my mind voice was asking me...

தேள் என்ன சாப்பிடும்?

ஒரு சமயம் நாங்கள் மின்சார இரயிலில் போய்க் கொண்டிருந்தோம்.  இரயிலில் ஒருவர் விடாது ஏதோ கேள்விகளை கேட்டுக் கொண்டிருந்தார்.  அதற்கு சளைக்காமல் இன்னொருவர் பதில் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். நாங்களும் அவர்கள் இருவரும் நண்பர்கள் உரையாடிக் கொண்டு இருக்கிறார்கள் என நினைத்தோம்.

ஆனால் கேள்விகளின் நடு நடுவே "தேள் என்ன சாப்பிடும்" என்று கேட்ப்பார்.  மற்றவர் அதற்கு "தெரியலியே" என்பார்.  இது ஒரு 10-20நிமிடத்திற்கு தொடர்ந்தது.

பிறகுதான் தெரிந்தது கேள்வி கேட்டுக் கொண்டிருந்தவர் சிறிது மனநலம் குன்றியவர் என்று.  அவரின் சில கேள்விகள் நல்ல புத்திசாலித்தனமாக இருந்தாலும் திரும்பத் திரும்ப "தேள் என்ன சாப்பிடும்?" என்று கேட்ப்பதை விட மாட்டார்.

இதுவே எங்கள் குடும்பத்தில் "தவிர்க்க நினைத்தும் தவிர்க்க முடியாத சந்தர்ப்பங்களை" குறிப்பிட ஒரு   code wordஆக மாறிவிட்டது.

கீழ்கண்ட கண்ணொலியை 1:54 முதல் பார்க்கவும்.  இதை பார்க்கும் பொழுதெல்லாம் எனக்கு "தேள் என்ன சாப்பிடும்" நினைவுதான் வரும்.
http://www.youtube.com/watch?v=a8TLWYzplmc

Howz going...?

13 years ago [today:Feb-2012], there was a colleague who came to Japan and was working in my team. 


We were in the toilet just doing susu and there came one of our boss (local Japanese) asked 'Howz going'?. 


Pat answered the colleague of mine 'Going very yellow Sir!!!'.  


I was embarrassed by that answer and our boss could not understand (luckily) anything out of it. 


Later I explained the inner meaning of 'howz going' and made my colleague understand that we should not take the literal meaning...

First experience in landing at Bangalore International Airport

Boarded Air Asia Flight AK221 with profound excitement as I was awaiting to see my family after 3 months.  The flight was scheduled to take off at 1530hrs and actually taken out of hangar 10 min late.  Some how we are on air flying above about 10km.  Could not sleep as the flight was for
3.5hrs. Food was served *BLEH*.  Suddenly was seeing a gulf and was betting to myself that it must be 'Gulf of Mannar' (later verified and confirmed with http://maps.google.com What a beautiful Gulf, given a choice I will stay there.
Few minutes while flying over Trichy was seeing river Cauvery, was great to see with water flowing.

Finally landed at Bengaluru International Airport, Devanahalli. While I was wondering why the h*** the aircraft is parked crossly, there came a vehicle to tow it away. Seems the pilot went to a wrong hangar, where it cannot fit.

10 min later the door was open. Every body rushed out as if, if they delay a minute the aircraft will take off again, hee hee me too joined the crowd.

Immigration: was quick no questions asked except "What are you doing in Japan Sir?" I answered him and came out, there waiting an attendant to check the immigration seal.

After his verification proceeded to the hand luggage checking section, put my back pouch, with the tablet and the luggage and was walking across the metal detector. No beeps...

"Sir are these your luggages?", asked a madam and a sir. "Yes", claimed I. "Oh please come this side sir", said the Officers. I went near them. "Are you carrying currency?" the officer asked me. "Yes" answered I with out any hesitation, as I was carrying some Indian Rupees.
"How much Sir?"
"about two thousand" said in a guess.
"It will be more"
"OK say five thousand", said I.
"No Sir it MUST be in lakhs", claimed the Officer.
I was very sure that the Officers are upto something and said, "if you don't believe I can show it to you". "OK which bag should I open"? I asked the Officer.

He pointed the bag that does not have the currency. "No sir no cash on that" claimed I.
"OK show the other one", said the Officer

I sincerely opened the back pack and removed the hip pouch, then that Officer said to his fellow Officer in Kannada, "tumba chikkatu bit bidi" and said "ok ok you may go Sir".

After grabbing all the items, I proceeded to the baggage claim. Was waiting for about 20 minutes then my big box came with 'X' marks all over it. Waiting for the next smaller box I was thinking, not sure what this 'X' mean.

Ah there comes my small box. Proceeded to customs. "Come sir we have to scan your luggage" said the Officer. Oh dear not again...this time what is going to be their claim.

Loaded the box on the x-ray machine, "Come here" called the officer looking at me. As I went near him he asked me pointing the three items that were high lighted. Admiring three technology I was scratching my memory to recollect what I packed. Unfortunately I could recognize only one item that was bought for my brother and identified to him "this is a ceramic knife". "is it wrapped?" asked he. "yes sir these are just on their pack, I bought several gifts and just dumped them in last minute, cannot remember which is which.

The officer was ok with my answer in identifying the knife, but was adamant in knowing what the other two items were...Unfortunately I could not recollect it at all. After struggling for 20 min the officer gave up, he asked my passport, saw me twice from top to bottom then left me.

With a big thanks I left the place. and now its another challenge, the taxi drivers. I have to go to White Field and I am sure it will cost more than what I paid for KUL-BLR sector. Dodging them I reached the bus stop, to my surprise there waiting a bus to leave in another 5 min.

Loaded the bus with my luggages, came out again to keep the trolley in its proper place. Although the bus was scheduled to leave in 5 min. Mean while few more boarded the bus and they did not bother about the trolley which was left haphazard...

I said to myself "Welcome to India".